بازخوانی یک اثر کلاسیک در حوزه فلسفه سیاسی

به گزارش روابط عمومی سازمان تبلیغات اسلامی، کتاب خشونت و اندیشه هایی درباره سیاست و انقلاب نوشتهٔ هانا آرنت و ترجمهٔ عزت‌الله فولادوند است. انتشارات خوارزمی این کتاب را منتشر کرده است. در کتاب خشونت و اندیشه هایی درباره سیاست و انقلاب موضوع بحث، تحقیق در چیستی و چرایی و پیامدهای خشونت است، اما این نکته را نیز باید باید در نظر گرفت که غرض از این بحث محکوم‌کردن خشونت نیست. با اینکه در عواقب مصیبت‌بار خشونت تردید نیست و بنابراین هیچ کس نمی‌تواند مگر به‌ بهانهٔ دفاع از برخی اصول عالی حکم به‌ درستی آن دهد، اما با توجه به‌ اهمیت غریزه‌ها در طبیعت آدمی و نقش خطیر هیجانات در زندگی، از واقع‌بینی به دور خواهد بود اگر بخواهیم خشونت را یکسره محکوم کنیم و خواهان طرد آن از قلمرو رفتار بشر گردیم. افزون بر آن، در زندگی مواردی پیش می‌آید که به‌ گفتهٔ نویسنده «خشونت، یعنی مبادرت به‌عملی بدون بحث و گفتار و بدون اندیشیدن به‌ نتایج، تنها راهی است که بتوان ترازوی عدالت را دوباره به‌ حال ترازمندی درآورد.» به‌ بیان دیگر، خشونت ممکن است از عواطف عالی سرچشمه بگیرد و هدفی والا داشته‌باشد.

هانا آرنت در سال ۱۹۰۶ به دنیا آمد و در سال ۱۹۷۵ درگذشت. او تئوریسین و فیلسوفی سیاسی بود که در آلمان در یک خانوادهٔ یهودی زاده شد. در ۱۸سالگی وارد دانشگاه ماربورگ شد و در این دانشگاه استاد محبوبش «مارتین هایدگر» بود که رابطهٔ عاشقانه‌ای نیز با او داشت. او در سال ۱۹۲۶ دانشگاه ماربورگ را ترک کرد و به دانشگاه هایدلبرگ رفت تا رسالهٔ دکتری خود را با عنوان «مفهوم عشق از نظر آگوستین قدیس» زیر نظر «کارل یاسپرس» بگذراند.

بخشی از کتاب

«یکی از رهبران جنبش حقوق مدنی سیاهان به‌ نام بی‌یرد راستینکه خود نیز سیاه‌پوست است آنچه لازم بوده دربارهٔ این مطلب گفته‌است. او می‌گوید مقامات دانشگاهها باید «از تسلیم‌شدن در برابر تقاضاهای ابلهانهٔ دانشجویان سیاه‌پوست دست‌بردارند»؛ صحیح نیست که «حس گنهکاری و خودآزاری یک گروه موجب شود که بخشی دیگر از مردم جامعه به‌نام عدالت اسلحه به‌دست گیرند»؛ دانشجویان سیاه «هنوز از شوک رفع تبعیض نژادی بیرون نیامده‌بودند و به‌ دنبال راهی آسان برای فرار از مشکلاتشان می‌گشتند»؛ آنچه دانشجویان سیاه‌پوست بدان نیازمندند «آموزش ترمیمی» است که «ریاضیات یاد بگیرند و بتوانند یک جملهٔ درست بنویسند» نه «کلاس حال کردن». ببینید وضع اخلاقی و فکری جامعه به‌کجا رسیده‌است که برای زدن حرف حسابی در این گونه امور باید از شجاعت سرشار بهره‌مند بود! حتی از این هراس‌انگیزتر این احتمال است که پنج سال یا ده سال دیگر، همین «تعلیم» زبان «سواحلی» (که نمی‌توان نام زبان بر آن گذاشت چون آمیزه‌ای است از اجزاء ناجور گویش بانتو و شمار فراوانی واژگان عاریتی عربی که کاروانیان برده‌فروش و عاج‌فروش عرب افریقا به‌آن سخن می‌گویند. رجوع کنید به دایرةالمعارف بریتانیکا، چاپ ۱۹۶۱) و آموزش ادبیات افریقایی و دیگر مواد درسی فاقد وجود خارجی، به‌ دامی تعبیر شود که بگویند سفیدپوستان برای سیاهان گسترده بودند تا آنان را از کسب علم و سواد بازدارند.»